شعر مهدی خوش کلام

خدا می داند از دوری چه میسوزم چه بی تابم

سحرهایی پر از غصه چه غمگین و بی خوابم

 ودر صحرای تنهایی به سمت جاده مشهد

 چه عطشان وچه لب تشنه به دنبال کمی آبم